چگونه بازی کامپیوتری هیت‌من به واقعیت مجازی (VR) راه یافت؟

پیشرفته شدن وسایل دیجیتالی هوشمند فناوری‌های گوناگونی را معرفی کرده که همه‌ی ما بسته به نیاز یا علاقه‌مندی خود از بعضی از آنها استفاده می‌کنیم. شاید یکی از مهیج‌ترین و عجیب‌ترین این فناوری‌ها واقعیت مجازی باشد. واقعیت مجازی (Virtual Reality) یا به طور خلاصه، VR، یک فناوری جدید است که طی آن یک فضای سه بعدی 360 درجه‌ی به خصوص توسط کامپیوتر طوری شبیه‌سازی می‌شود که بیننده با استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی مخصوص، مانند عینک و دستکش مجهز به سنسور، به طور مجازی در آن قرار می‌گیرد. در واقع شخص خود را در دل آن فضا می‌بیند و فکر می‌کند که می‌تواند با آن تعامل داشته باشد. فضای 360 درجه چنان بیننده را در بر می‌گیرد که او تصور می‌کند واقعاً در آن محیط قرار دارد و نسبت به کنش‌های محیط، مثل سرازیر شدن با ترن هوایی یا مواجه شدن با یک کوسه در اقیانوس، ناخودآگاه واکنش نشان می‌دهد.

در واقعیت مجازی بیننده می‌تواند به وسیله‌ی یک عینک مخصوص به بالا، پایین یا هر جهت دیگری نگاه کند. در واقع، امروزه واقعیت مجازی را به عنوان واقعیتی که توسط کامپیوتر به وجود می‌آید تعریف می‌کنند. واقعیت مجازی، یک فضای ساختگی است که کاربر می‌تواند خود را با تجهیزات فنی مناسب در آن قرار دهد. به عبارت دیگر این فناوری به این شکل عمل می‌کند که کاربر را در دل تجربه‌ای قرار می‌دهد که شاید او در زندگی واقعی هرگز توان تجربه کردن آن فضا را نداشته باشد. بیننده به جای مشاهده یک صفحه نمایش تخت در مقابل خود، در تعامل با یک دنیای سه‌بُعدی قرار می‌گیرد و در آن گیر می‌افتد.

واقعیت مجازی (Virtual Reality) و بازی‌‌های کامپیوتری

بازی‌های ویدیویی و کامپیوتری جزو جذاب‌ترین سرگرمی‌های شناخته شده در دنیا هستند. نه تنها بچه‌ها، که گاهی حتی بزرگ‌ترها هم جذب کِشندگی افسون کننده‌ی این بازی‌ها می‌شوند. (اولین باری که من در عمرم آتاری دیدم تعدادی از بزرگ‌ترهای فامیل از جمله پدر و مادر خودم هواپیما بازی می‌کردند و ما بچه‌ها را با ماشین اسباب بازی‌ و عروسک‌هایمان ساکت کرده بودند تا حواسشان را در حین بازی پرت نکنیم!) با ساخت دستگاه‌های جدیدتر بازی و پیشرفت نرم افزاری و محتوایی بازی‌های کامپیوتری، هر روز بازی‌های جذاب‌تر و اغواکننده‌تری به بازار عرضه شدند. یکی از این بازی‌های جذاب و البته پرطرفدار، بازی هیت‌من بود که در زمان خود کلی سر و صدا کرد و دل خوره‌های بازی کامپیوتری رو به دست آورد. هیت‌من مجموعه بازی‌ای است که توسط شرکت آی او اینتراکتیو طراحی و تولید شده و ناشر آن نیز شرکت آیدوس است. سبک اکشن، آمیخته با داستان معمایی و رازآلود، مهم‌ترین عامل جذابیت هیت‌من است. حالا با توجه به آنچه درباره واقعیت مجازی گفتیم تصور کنید این بازی پرهیجان در چنان فضایی اجرا شود. بدون شک این تجربه برای کاربران و بازیکنانی که عاشق ماجراجویی‌های عجیب و غیرمعمول هستند مثل سرگردان شدن در بهشت است. در این مقاله می‌خواهیم سری بزنیم به دو نفر از افراد اصلی شرکت آی او، تولید کننده بازی هیت‌من، که قصد دارند برای اولین بار آن را در فضای واقعیت مجازی تولید کنند و تجربه‌ای ناب را به طرفداران بازی‌های کامپیوتری عرضه دارند. با این توضیح که آی او اینتراکتیو تا سال ۲۰۱۷ زیر مجموعه‌ی شرکت اسکوئر انیکس بود و اکنون به صورت مستقل فعالیت می‌کند.

تولد ایده‌ی بازی کامپیوتری در بستر واقعیت مجازی

وقتی صحبت از نسخه واقعیت مجازی بازی هیت‌من (Hitman VR) می‌شود، شرکت سازنده‌ی آن یعنی آی او اینتر اکتیو مدیون بازی «دیوار آتش: ساعت صفر» (Firewall: Zero Hour)، تولید شرکت فرست کانتکت است. بازی‌ای از نسل جدید PlayStation VR یا پلی استیشن واقعیت مجازی.

همان‌طور که اکسیل مول، طراح ارشد بازی در آی او می‌گوید، علاقه استودیو به VR از دو سال پیش با همکار او الیور ویندینگ، نویسنده ارشد این شرکت، آغاز شد. یک روز ، ویندینگ نزد مول رفت و از او خواست که دنبالش برود. او از مول خواست افزونه‌ی جدید واقعیت مجازی را که به تازگی بر روی دستگاه PlayStation اش نصب کرده بود را امتحان کند. افزونه‌ی جدید وی آر دل مول را برد. او فوراً بیرون زد و به بهانه‌ی کریسمس، بازی «دیوار آتش وی آر» را برای خود خرید. این گونه شد که او برای اولین بار یک بازی را به شیوه‌ای جدید روی افزونه‌ی وی آر پلی استیشن بازی کرد. مول هم مانند ویندینگ می‌خواست همکارانش را در لذت جدیدی که کشف کرده بود شریک کند. او بازی را به دفتر آی او برد، آن را به همکاران خود نشان داد و آنها را به بازی دعوت کرد. بخت با او یار بود. چون همکاران او در آی او همه کودکان درون بیش فعال و مشتاقی برای بازی داشتند، از جمله طراح اصلی بازی سیدسل هرمانسن که تأکید می‌‌‌‌کند اهالی آی او «هیچ‌وقت نمی‌توانند دست از بازی بکشند.»

هرمانسن می‌گوید: «ما فقط باید بازی می‌کردیم، بازی می‌کردیم و بازی می‌کردیم!»

در ماه آگوست 2020، آی او اعلام كرد كه سه گانه‌ی World of Assassination را به پلی استیشن وی آر عرضه می‌کند. دو بازی اول هیت‌من 1 و هیت‌من 2 را نیز برای پشتیبانی از این فناوری به روز می‌كند و همچنین در آینده هیت‌من 3 را با در نظر گرفتن فناوری واقعیت مجازی توسعه می‌دهد. طبق گفته های مول و هرمانسن، این هیجان استودیو نسبت به بازی هایی مانند دیوار آتش بود که تیم آی او را به ساخت نسخه‌ی VR اختصاصی خود برای هیت‌من مشتاق کرد.

بیشتر بخوانید: تاریخچه کنسول بازی

تولید بازی و زیرساخت‌های واقعیت مجازی

تیم تولید هیت‌من VR در آی او کوچک است – فقط 10 یا 12 نفر به علاوه واحد تضمین کیفیت. این، عدد کوچکی برای تولید بازی‌ای در چنین سطحی است. به خصوص با توجه به محتوای ارزشمند سه بازی قبلی که برای پشتیبانی از یک تحول کاملاً جدید در عرصه‌ی بازی‌های کامپیوتری در حال به روز شدن هستند. اما آی او قرار نیست از صفر یک بازی جدید طراحی کند و بسازد. آنها قرار است یک نرم افزار از پیش موجود را به روز کنند. یکی از موارد شگفت‌آور برای تیم در هنگام شروع کار بر روی هیت من وی آر این بود که با این که هیچ کدام از نسخه‌های قبلی بازی با دید واقعیت مجازی ساخته نشده بودند، اما ساختار آنها طوری طراحی شده بود که به خوبی با دیدگاه جدید برای تولید نسخه‌ی واقعیت مجازی سازگار بودند. این واقعاً شاهکار بود!

هرمانسن می‌گوید: «این، هنر طراحی محیط است. این، هنر شخصیت پردازی است. طراحی صداست… آه! طراحی صدا. از فکر کردن به آن مو به تنم سیخ می‌شود. طراحی صدا بسیار زیباست!» هرمانسن ادامه می‌دهد:«حتی هوش مصنوعی سیستمی هم عالی کار می‌کند!»

نکته دیگری که مول مطرح می‌کند موضوع اسلحه‌های موجود در بازی هیت‌من است. هنگامی که آنها شروع به کار با VR کردند تصور می‌کردند که باید دید هولوگرام نقطه‌ای (همان سیستم نشانه‌گیری در بازی‌های اول شخص) را برای هدف‌گیری در بازی اول شخص اضافه کنند. با وجود این واقعیت که بازی‌های هیت‌من به صورت سوم شخص ساخته شده‌اند، هر هنرمند نخبه‌ای که سلاح‌های آن را طراحی و مدل‌سازی کرده بود انگار آن کار را دقیقاً برای آنها کرده بود.

آیا شما یک قاتل درون دارید؟!

در حال حاضر بازی‌های هیت‌من، به نوعی، از نوع نقش آفرینی هستند. بازیکنان می‌توانند از این که چگونه می‌خواهند دشمنان خود را مورد هدف قرار دهند تا لباس‌هایی که مأمور شماره‌ی 47 می‌پوشد و وسایلی را که استفاده می‌کند انتخاب کنند. آوردن این بازی‌ها به VR این جنبه‌ی بازی را تقویت می‌کند. هرمانسن معتقد است این کار در واقع برخی ویژگی‌های درونی شخصیت افراد را به نمایش می‌گذارد. بعضی افراد فوق العاده محتاطانه بازی خواهند کرد. بعضی دیگر از هر فرصتی استفاده می‌کنند تا دنیا را به هم بریزند و سیاهی لشگرهای بازی را حسابی اذیت کنند.

هرمانسن می‌گوید: «اگر میامی در هیت‌من ۲ را بازی كرده باشید، باید به خاطر بیاورید که یك زیرگذر وجود دارد كه در آن یك نفر در حال نواختن درامز است. او مثل یک نوازنده خیابانی به نظر می‌رسد. این، همان جایی بود که من احساس کردم انگار من هم دلم می‌خواهد کمی ساز بزنم. آنجا بود که فهمیدم می­توانم دمار از روزگار آن نوازنده درآورم! من می‌توانستم دستانش را بازی دهم و آنها را بالا و پایین کنم. بعد او شروع به تقلید از حرکت دستی که روی درامز می‌افتد می‌کند. شگفتی‌های عالی از این دست زیاد در بازی می‌بینید. انگار آدم دلش می‌خواهد فریاد بزند اینجا دیگه کدوم جهنم درّه‌ایه؟!»

چیزی که در Hitman VR بسیار متفاوت است کم شدن فاصله‌ی شما از خشونت بازی است. طراحی خاص واقعیت مجازی، فاصله‌ی بازیکن با هر آنچه که روی صفحه در حال رخ دادن است را از بین می‌برد. این ویژگی، به طور مؤثر مغز شما را فریب می‌دهد و باعث می‌شود این طور به نظر بیاید که شما واقعاً در این مکان هستید و این کارها را انجام می‌دهید. بازی‌های Hitman می‌توانند خیلی خشونت آمیز باشند. روش‌هایی برای کشتن افرادی وجود دارد که بسیار خشن هستند. این همان چیزی است که تیم می‌گوید در هنگام ساخت بازی Hitman VR به آن فکر کرده‌اند. گرچه برخی از انیمیشن‌های بکش بکش را در بازی تغییر داده‌اند تا بهتر با فناوری VR هماهنگ و سازگار شود، اما به محتوای بازی هیچ خدشه‌ای وارد نشده است. با این اوصاف اگر تجربه‌ی مول و هرمانسن چیزی باشد که بتوان از آن گریخت، ممکن است بعضی بازیکنان ترجیح بدهند طوری بازی کنند که کمتر خون و خون ریزی در بازی وجود داشته باشد.

مول می‌گوید:«ما تعداد زیادی چهره و چیزهای مختلف داریم. اما وقتی در VR هستید متوجه می‌شوید اوه! این خودشه! همون یارو قصابه تو ساپینزا که تو هیت‌من 2 هم بود! دوباره اینجا هم هست. یادم می‌آید که من باید با شخصی کاری خشونت آمیز انجام می‌دادم، و کورت هم آنجا بود. من مثل این بودم که: خب لعنتی! می‌خوام از شرت خلاص شم!. اما او مثل این بود: سلام. چطوری؟! هرمانسن ادامه می‌دهد: «سلام. امروز چطوری؟» مول اضافه می‌کند:«آره همین! بعدش من اینطوری شدم: من الان اصلاً نمی‌تونم اونو بکشم!»

هرمانسن می‌گوید: «در واقع با این روش انگار همه‌ی آنچه که شما انجام می‌دهید خیلی شخصی‌تر می‌شوند. اگر کسی را بزنی، اگر مجبور باشی چند غیرنظامی بی‌گناه را بکشی، اگر بخواهی از شر کسی خلاص شوی… من خودم شخصاً در این موارد خیلی احساس بدی دارم. دلم نمی‌خواهد دیگر این کارها را انجام دهم. اگر دفعه‌های بعد من بهتر بازی کنم مثل این است که من قاتل خوبی از آب درخواهم آمد! چون این موضوع برای من خیلی شخصی‌تر و تأثیر آن شدیدتر است. احساس می‌کنم آدمی شده‌ام که می‌تواند زن فقیری را با چاقو به قتل برساند!»

عجیب یا زیبا؟ مسئله این است…

در جریان گپ و گفت با تیم Hitman VR متوجه شدم که یک هیجان مسری در پشت هر چیزی است که آنها بیان می‌کنند. در عرض فقط یک ساعت، من از شخصی که علاقه خاصی به Hitman VR نداشت تبدیل شدم به آدمی که در گوگل جست و جو می‌کرد تا ببیند قیمت خرید یک دستگاه پلی استیشن VR چقدر است! با توجه به اینکه هیت‌من 3 اوّلین بازی‌ای است که آی او از زمان تبدیل شدنش به یک استودیوی مستقل منتشر می‌کند به راحتی می‌توان فهمید که این، یک پروژه پرهیجان برای این تیم کوچک است. یک کار که یک گروه کوچک با عشق، در دل یک شرکت بزرگ‌تر ساخته است.

هرمانسن بیان می‌کند: «ساخت بازی‌ها همیشه سرگرم کننده است- خدای من، نه همیشه! چرت گفتم!- بعضی وقت‌ها هم حال‌گیری پیش میاد. اما من فکر می‌کنم چون ما به عنوان طراح بازی و آنها به عنوان برنامه نویس بازی دوست داریم کارهای جدیدی انجام بدیم می‌تونیم همه رو فوق العاده به هیجان بیاریم. حتی برنامه نویسا هم که کارشون ماشینیه گاهی خیلی هیجان زده میشن و یهو فریاد می‌زنن: ما از پسش بر اومدیم. تونستیم این کار رو انجام بدیم! بنابراین، این هیجانه که واقعاً ما رو برمی‌انگیزه و به جلو میرونه و باعث میشه که ما کاری بسیار فراتر از چیزی که در یک تیم نسبتاً کوچک امکان پذیر هست انجام بدیم. من نمی‌دونم که این عجیبه یا نه. ولی مطمئنم که بسیار زیباست!»